يکشنبه ۳۰ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ شاعرو نویسنده شاعر امین احمدی پسری از جنس پاییز
|
|
|
|
کاش چو یاغی ببرم بند را
تیر زنم طعنه لبخند را
پیش که بایست کنم باز گو
صد گله از دست خداوند را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتی که از خدا طلبت کرده ام ولی
غافل شدی از اینکه دعا اشتباه بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بانو مزاحمت شده ام باز هم سلام
تنها تویی مکمل این بوسه های خام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دردکمی نبود که من عاشقت شدم
وقتی تمام وسعت این سینه آه بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
افتاده شبیه خوره ای بر جانم
دیگر نبود چاره ای و می دانم
از دست جماعتی که حق نشناسند
بر زندگی ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من را رها نمی‌کند این بغض لعنتی
وقتی نشسته ام همه شب در عزای تو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیگر برای داشتنت عاجزم رفیق
دارم گلایه ها به خدا از خدای تو
امین احمدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بر دوش کشید ظرف سفالی را
این زندگی نکبت و تو خالی را
اما من دل خسته کشیدم عمری
این درد بزرگ درد ح
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من یک مترسکم،باظاهری خراب
هم داس و هم‌تبر،یکریزآورید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بعد از سی و سه سال پاییزی
در سرنوشت من بهاری نیست
بعد از سی و سه سال تنهایی
پاییزم و راه فراری نی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فریادهایم را تبر کردم
تا ریشه ام را ریشه کن سازم
عشق تو را از تن در آوردم
تا بر تن خود یک کفن ساز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در موج چشمان تو غرقم آشنای من
شاید به دادم میرسی در نقطه پایان
سر در گریبان توام در این دو روز تلخ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کم دارمت ای معنی بودن
دیگر نرو ، دور از تو من هیچم
دوری تو همرنگ مردن بود
دارم به دور مرگ می پیچم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از غمت می سوزم و جانی نمانده در تنم
بس که جانم را گرفته پنجه حرمان تو
جز جفا از قلب تو هرگز ندید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کمر بستم دگر بر بی خدایی
امان از اینهمه حبس و رهایی
شبیه کافکاو صادق من
خموشم در حقیقت ناطقم من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باعث حال خرابم شده ای
هستی و مثل سرابم شده ای
بی تو با خاطره هایت مستم
درِ دل را به خدا هم ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در واپسین لحظه به دادم می رسی ای عشق
شاید تو هم مثل منی و بی کسی ای عشق
امین احمدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی و من بعد از تو فهمیدم
این زندگی از دست من رفته
با فکر نان و مرگ و آزادی
دیدم که دنیا در ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هرگز به زخم من نشده مرهمی کسی
زن بودم و وسیله جنسی و شهوتم
هرکس که آمده زده زخمی به روح من
مرگ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بنگر که شاعری شب مرگش چنین نوشت
دنیای من شده پس از این مرگ چون بهشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گشته ای زندیق و من کافر شدم
از صلیب عشق تو پرپر شدم
از مسیحای تو بیزارم دگر
در پی پیغمبری دیگر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
همچون جهنمی شده دنیای بعد تو
مثل سکانس مرگ درامی پر از بلا
شاید که سرگذشت مرا در جزیره ای
هافم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من منتظر بودم که برگردی
حتی اگر یک روز در هفته
توی مجله منتشر کردم
این شاعر از این زندگی رفته
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک روز مرا ساده رها کردی عشق
رفتی و ندیدی که چه ها کردی عشق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صخره ای بودم و رو به تو عبادت کردم
و چنین بود که سیلی خور امواج شدم
امین احمدی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باورکنید یکه و تنها به دشت حرف
تخریبچی است شاعر و میدانِ مین غزل
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم هایم را به دنیا بسته ام
کن رهایم زندگانی ، خسته ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سیزده شعـرِ تـرم از همه کوتاه تر است
و همین مصـرع بعد” از همه آگاه تر است
قلبِ آیینـه صفت کـو ..
|
|
|
|
|
علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق 
نرگس زند (آرامش)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
ودرودمجدد برشما استاد عزیز
سید هادی محمدی
وحید سلیمی بنی
جلیل محمد باروقی 
شاهزاده خانوم 
درود بر شما 
